bazı pazarlar uyanamazsın. yani, yataktan kalkarsın ama mantığı bir önce gece masada bırakmışsındır. ruhun yatakta, aceleyle çıkardığın çoraplarınla kaybolmuştur. yani, n’apsan olmaz. bugün de öyle oldu. çıkıp bi’ dolaşayım bari dedim.
“yok orası kazılıyor”, “yok burada inşaat var” derken kendimi Teşvikiye camînin avlusunda buldum. peki, yanımda ne buldum? yine aslarıyla değil de, baş ağrısı ve mide burması gibi yedeklerle sahaya çıkmış bir bünye… biz birbirimizi anlarız. az laf ve bol boş bakma ile rehabilitasyon sürecini tamamlamış olduk. geçmiş oldu.