Kyoto’nun simgelerinden biri olan altın tapınak (Kinkaku-ji) yolunda mutluyuz. şemsiyelerimizi icat sebebi ve kelime kökeni açısından doğru (şems yani güneşten korunmak için) kullanmaktayız. Japonya için doğan güneşin ülkesi dedikleri kadar var. Japonlar gördüğüm kadarıyla en çok güneşten korkuyor. ee, ben de korkuyorum. gözler de çekik, hemen aralarına karışıverdim. ama abartılı bir cemiyetmiş bu güneşten tırsmacılar. öyle tipler var ki, kafasında siperli şapka, şapkanın siperinden tül iniyor. “e, normal” diyeceksiniz. hayır, değil efendim. bu şekilde bisiklete, arabaya biniyor. bir elde şemsiyeyle bisiklete binen teyzeler bile var.
son sapağı kaçırmadan konuya geri döneyim: bize ne olup bittiğini anlatarak merakımızı makul ölçüde dindiren ortadaki gülen Japon, yengemiz Mio oluyor (bkz. yengemiz mi oluyor? evet). Mio, müthiş bir enerji ve Japon sabrıyla bize Kyoto’ya giriş 101 dersi verdi.